امروز ملّت ایران الگویی برای تمامی ملّت‌های تحت ستم و محروم می‌باشد چه اینکه به برکت انقلاب اسلامی کشوری عقب افتاده و وابسته به کشوری اگر نگوییم پیشرفته لااقل رو به پیشرفت و اثر گذار در معادلات جهانی تبدیل شده است کشوری که در هر زمینه‌ای اراده کند پس از چندی شگفتی‌ای می‌آفریند! از ماهواره گرفته تا دست یابی به فناوری گداخت هسته‌ای!
تجربه‌ی موفق انقلاب اسلامی و رسیدن ایران به استقلال واقعی و تبدیل آن به یک قدرت نه منطقه‌ای که فرا منطقه‌ای در نتیجه‌ی همان انقلاب، بی شک دیگر ملّت‌ها را به فکر وا می‌دارد و به سمت اصلاح مملکت خود با الگوپذیری از انقلابی می‌کشاند که ظرف 32 سال از ویران ایران ساخت.
اکنون 32 سال از پیروزی انقلاب اسلامی ایران می‌گذرد و ملّت ما پس از پشت سر گذاردن سال‌هایی پر فراز و نشیب اکنون به مرحله‌ای رسیده است که می‌تواند ادعای رهبری حداقل بخشی از جهان را داشته باشد البته نه رهبری به عنوان سلطه‌ی سیاسی نظامی و یا حتی اقتصادی که به معنای رهبری فکری و معنوی
تحول‌های امروز مصر و چند کشور عربی دیگر خود گویای همین مطلب است کشورهایی تحت دیکتاتوری و وابستگی و دچار شده به تحقیر ملّی که پس از تجربه‌های ناموفق کمونیستی و لیبرالیستی برای کسب آزادی و عزّت اکنون راه نجات را جز در اسلام و انقلاب اسلامی نمی‌یابند و با خیزش ملی خود فصلی جدید را در تاریخ جهان رقم می‌زنند.
به راستی چه شد که این شد از شعارها و خواسته‌های معترضان در مصر و تونس آنچه مشخص است این است که آزادی معیشت و اقتصاد تنها بخشی از مطالبات مردم است و آنچه بیش از همه مردم را به خشم درآورده وابستگی به قدرت‌های نامشروع و از همه مهم‌تر خوی اسلام ستیزی حاکمانی نظیر مبارک و بن علی است این دنیا جهان تجربه و عبرت است و وا اسفا از کمی عبرت گیران شوروی با آن همه یال و کوپال و قدرت و ابهتش پس از 70 سال نبرد بی امان با خدا کارش به اینجا رسید که امروز در پایتختش مسکو کلیساها ناقوس می‌نوازند و مسجدها الله اکبر سر می‌دهند و روز عاشورا مردم به عزا می‌نشیند و این است نتیجه‌ی نبرد مخلوق با خالق دین و ایمان در فطرت انسان گنجانده شده و مهم‌ترین عامل شکست مکتب‌های بشری این است که همواره یک بخش از فطرت انسان را نادیده گرفته‌اند اما هیچ چیز هم به اندازه‌ی ایمان به خدا نمی‌تواند روح انسان را تغذیه کند و البته هیچ چیز هم به اندازه‌ی سرکوب ایمان نمی‌تواند در انسان ایجاد نارضایتی کند این است که اولین واکنش تونسی‌ها به سقوط بن علی پخش اذان از صدا و سیماست.
زمان رو به جلو می‌رود و دین ستیزان یکی پس از دیگری ساقط می‌شوند و مسجدها یکی پس از دیگری آباد اما آیا باید فقط منتظر تکرار حوادث مصر و تونس در کشورهای عربی بود هرگز! اگر به بخش‌های فراموش شده‌ی جهان اسلام یعنی قفقاز و آسیای میانه توجه کنیم کم نمی‌یابیم مبارک‌ها و بن علی‌های مزدور و دین ستیز را رییس جمهورانی مادام‌العمر و سیاستمدارانی لائیک که چه بسا آب خوردنشان هم با اجازه آمریکا و به ویژه روسیه باشد و خصوصاً در جمهوری آذربایجان و تاجیکستان شاهد تصویب هرروزه‌ی قوانینی به منظور تحدید فعالیت‌های دینی مردم هستیم یک روز در مراکز آموزشی حجاب را ممنوع می‌کنند و روز دیگر ورود زیر 18 ساله‌ها به مسجد را یک روز به بهانه‌ای درس‌های دینی را از مدرسه حذف می‌نمایند و دیگر روز مسجدی را به بهانه‌ای تعطیل و در این میان کار تاجیکستان به جایی رسیده که حتی برای خطبه‌های نماز جمعه هم تعیین تکلیف می‌کنند چقدر طول خواهد کشید و مردم تا کجا تحمل خواهند کرد شوروی تا کجا توانست مسجد و کلیسا را به انبار علوفه تبدیل کند ترکیه پس از بیش از 80 سال سیاست ضد دینی به کجا رسیده است مگر نه اینکه تا جمهوری اسلامی عملاً فقط یک انتخابات مجلس فاصله دارند مگر تا چه اندازه می‌توان در مقابل خدا و خداپرستی ایستاد. داریوش بهمنیار
