بینش سیاسی بچه های انقلاب که فعلا در راس امور اجرایی هستند باید چراغی روشن در راه درک مسائل و مشکلات اقتصادی جامعه ایران باشد تا عده ای را که در میان خودشان با امید واهی و در تاریکی تفکر سیاه خود به امید دلسوزی غرب، برای نجات اقتصاد ایران هستند را توجیه کنند، و آنها را نسبت به مجاهدان و سربازان واقعی ولایت بیدار و بینا کنند و بپذیرند که سربلندی مردم ایران بی تردید از گذر مقاومت رقم خواهد خورد نه فقط میز مذاکره.

ایران امروز دشمنان کینه توزی دارد که جز به منافع خود نمی اندیشند، و در این راه کشتن هزاران هزار انسان و نابود کردن زیر ساخت های کشورهای هدف، و اقدامات جنایت کارانه در آنجا را مشروع، که حتی حق خود می دانند.

روح دیکتاتوری و چپاولگری مدرن در تمام سیاستمداران و نخبگان آمریکایی از طبقات پایین تا طبقات منور الفکرشان به بهانه دفاع از منافع مشروع و نامشروع شان رسوخ کرده است و سران کاخ سفید وقتی که حق خود بدانند که کشورهای دیگر را استثمار کنند ذاتا یک متجاوز و دیکتاتور هستند و یک دیکتاتور زمانی که شکست را بپذیرد و ناچارا تن به مذاکره بدهد یک دیکتاتور ذلیل شده است نه یک دیکتاتور اصلاح شده.

در حقیقت ترس از نابودی اسرائیل و امنیت شکننده اسرائیل است که آمریکا را مجبور به عقب نشینی و مذاکرات با ایران کرده است و هر چه قدر اسرائیل در خطر بیشتری قرار بگیرد آمریکائیان امتیازات بیشتری می دهند.

و حالا روز از نو روزی از نو، و بازرسی‌های خارج از حد متعارف آژانس از تأسیسات هسته‌ای ایران شروع می شود، آیا نباید این بچه های انقلاب که در راس امور هستند این موضوع را به طرف غربی بفهمانند، که این شما هستید که باید اعتماد مردم ایران را جلب کنید، ما به قدر کافی اعتماد سازی کرده ایم ، کارنامه سیاه آمریکائیان را پنهان کردن هنر نیست، آنها لبخند به لب، و با دشنه ای پنهان در پشت به جلو می آیند و مترصد فرصتی هستند تا ضربه های دیگر خود را به ایران بزنند. 

این کلمه برد برد که بعضی ها به کار می برند معنی واقعی اش چیست، هی امتیاز بدهیم و بگویم برد برد است، مگر میشود هر دو طرف دعوا و یا دو کشتی گیر به برد برد برسند و اگر منظور منافع مشترک است که ایران و آمریکا هیچ منافع مشترکی در حال حاضر ندارند، جز اینکه آمریکا همه برگ های برنده خودش را از دست داده است و چرا مسئولان دولتی اینها را ندیده می گیرند و دائما مردم را از تحریم های بیشتر می ترسانند.

آمریکائیان خوب فهمیده اند که از این به بعد فقط با ترساندن تحریم های بیشتر می توانند از ایران امتیاز بگیرند و اگر تحریم های بیشتر آنان کاری بود، آنها تن به همین مذاکرات هم نمی دادند و بلافاصله قبل از مذاکرات تحریم های بیشتر را برای از بین بردن نظام ایران به کار می بردند، بعد مذاکره می کردند، تاریخ سیاسی آمریکا به ما می گوید وقتی آنها با کشوری استارت تقابل سیاسی می زنند زمان زیادی می گذارند، و چرا ما با یک وعده تو خالی آنها باید هی اعتماد سازی کنیم و برگ های برنده خودمان را یکی به یکی از دست بدهیم.

کسانی که اینک در راس قوه اجرائی کشور هستند و نام بچه های انقلاب را یدک می کشند خوب می دانند که تلاشهای دیپلماتیک باید با مقاومت همراه باشد ،مرگ بر آمریکا نیاز زمانه ماست و مسئولان باید در همه کارهایشان الگو و نمونه باشند، چرا که هر حرکت و گفتار آنها را به حساب یک انقلابی می نویسند چون بچه های انقلابند.

حافظه قوی لازمه کار دیپلماسی ارزشی است، امریکا با ادعای حقوق بشر تطهیر نمی شود، مذاکرات آنها با ایران نمی تواند دلیلی بر سرپوش گذاشتن جنایات آنها باشد که هنوز هم خون جوانان انقلابی و شیمیایی شده ما را در آسایشگاهها بر زمین می ریزند، وقتی از شهدای پر افتخار ایران و مادران شهید و از جانبازان در آسایشگاهها بازدید و دلجویی می شود باید به آرمانهای آنها هم احترام گذاشته شود.

بدون شک ایران می تواند با اسناد محکم و مستند تاریخی و حقوقی خود در مجامع بین المللی از حقوق خود دفاع کند، چرا ایران باید با کشور مستعمره زده امارات، برای حفظ وطن خود وارد مذاکره شود، ایران ظرفیت های پنهان شده زیادی دارد و چون سی سال در تحریم و فشار بوده است با یک سیاست گذاری صحیح می تواند استعداد های نهفته سی ساله اش را شکوفا کند و این سیاست گذاری نمی تواند فقط در امتیاز دادن خلاصه شود.

رئیس دیپلماسی کشورمان ظاهرا اگر موقعیتی گیرشان بیاید بدشان نمی آید در حوزه سیاست خارجی در خدمت خط سازش قرار بگیرند، زمانی با درستی می گویند که قرارداد های قبلی ایران و آژانس به تاریخ پیوست و باز در جایی دیگر ادعا میکنند ما مذاکرات را فدای دوستی با همسایگان نمی کنیم و از جزیره ابوموسی مایه می گذارند و باز بدتر از آن ادعا می کنند که امریکا با یک موشک می تواند کل سیستم دفاعی ایران را از کار بیندازد.

آیا ایشان به راستی نمی دانند که مذاکرات ژنو ، مدیون نفوذ و اقتدار نظامی قدرتمند ایران در عراق و افغانستان و سوریه و لبنان است، که آمریکا را در این مناطق به شکست کشانده است، آن پهباد بدون سرنشین ایرانی بود که به قلب فلسطین اشغالی می رود تا ایشان به راحتی بتواند در عرصه دیپلماسی بر سر جان کری داد بکشد، مهارت‌های شخصی ایشان و تدبیر و اعتدال نمی توانست باعث داد کشیدن ایشان بر سر وزیر خارجه آمریکا بشود، البته داد کشیدن هنر نیست، منظور اقتدار ایران است، که چنین اجازه ای را به ایشان در مذاکرات داده است، و این اقتدار با یک موشک آمریکایی از بین نمی رود.

نخبگان سیاسی و نظامی جهان باور دارند که شکست‌های آمریکا در عراق و افغانستان و به خصوص پیروزی بزرگ ایران در جنگ نیابتی ایران و آمریکا در سوریه باعث شد ایشان بتوانند چند امتیاز کوچک را از آمریکا، آن هم در صورت توقف پیشرفت هسته ای ایران بگیرند که الان به نام خود ثبت کرده اند.

کسانی که چنین ایدئولوژی و آرمانی را تعقیب می کنند، به دیگران می گویند عرصه سیاست خارجی عرصه ایدئولوژی و آرمان نیست و عرصه واقعیت است، و این طنز تلخ بعضی از بچه های انقلابی ماست که در مسئولیت های بالا می خواهند واقعیت را نه بر مبنای حقیقت و آزادی بلکه بر مبنای قدرت تعریف کنند، در حالی که این نشانه یک ملت فعال و آرمانگرا نیست و مردم ایران با درک صحیح از واقعیات، آن را بر مبنای حقیقت و آزادی و بر مبنای عدالت و نه قدرت شکل می دهند.

اگر رئیس دانشگاهی اقدام آمریکا در سرنگونی هواپیمای مسافربری ایرانی را توجیه می کند باید بگوید که اگر فرزند یا برادر و یا یکی از اقوام درجه یک ایشان در هواپیما می بود و شهید می شد باز هم این جنایت را توجیه می کرد، که اگر توجیه می کرد یک ماکیاولی تمام عیار است اگر هم توجیه نمی کرد که خودش حرف خودش را رد کرده است. 

ایرانیان به جهانیان نشان دادند که در مبارزه با آمریکا توانستند به پیشرفت های بزرگ و حیرت آوری برسند، و چون آمریکا قدرت دشمنی دیروز را با ایران ندارد، ایرانیان می توانند به راحتی از او جلو بزنند، چرا که ایران دانشمندان ناشناخته زیادی همچون طهرانی مقدم ها دارد که با جان خود پیشرفت را برای ایران و اسلام به ارمغان می آورند، آمریکائیان اگر هم بمیرند نمی توانند در آن جامعه مادی زده و فاسد خودشان حتی خواب داشتن چنین دانشمندانی را ببینند.

آمریکائیان باید بدانند که مردم ایران اجازه نمی دهند یک قدرت استکباری بخواهد حقوق آنها را برای شان تعریف کند، همچنانکه اجازه نمی دهند کسی بخواهد برای حقوق و آزادی ملت بزرگ ایران شرط و حدود تعیین کند.

جهانیان تازه دارند می فهمند که ولایت برای مردم ایران چه موهبتی است و امام ما امروز تابعی می خواهد که گفتار و کردار و اعمالش نشان از تابع بودن بدهد، بچه های انقلاب وقتی ادعای انقلابی بودن را می کنند باید همه اعمال آنها از گفتار و کردارشان انقلابی باشد.

امتیاز دادن هنر نیست هر چند ما به تاسیسات هسته ای خود در نساختن بمب اتم مطمئن باشیم، نباید برگ های برنده خود را از دست بدهیم، وقتی که آنها علنا می گویند دیپلماسی ما باید همراه با قدرت باشد ما هم باید به سران کاخ سفید در آمریکا بگوییم که در ایران دولت ‌ها و نوع جنس حرف ‌ها عوض می ‌شود اما راه و رسم امام راحل همچنان ادامه دارد.