اندکی درنگ کن، یا بنت اسد (س)، هم اکنون کعبه را خواهی دید که از شوق حضور طفل تو، سینه خواهد شکافت، کعبه هرگز شکوه کودک تو را تاب نخواهد آورد، عظمت کودک تو، آسمان ‏ها را به زانو در می ‏آورد، چرا که کامل کننده دین احمد و سنگ صبور محمد (ص) به دنیا می آید، کسی که بیابان‏ های خشک ظلم و تبعیض را ، به سر سبزترین باغ‏ های عدالت پیوند خواهد زد  .

و به یک باره، کعبه از شوق حضور نوزاد آغوش گشود، و فاطمه را چون جان شیرین پذیرا شد، فاطمه بنت اسد (س) ، به درون خانه خدا فراخوانده شد، و مهمان مائده‏هاى آسمانى گشت، تا زیباترین تولد تاریخ بشریت، به نام مبارک حضرت على (علیه السلام) ثبت شود.

خداوند همانگونه که دریا را بر موسی (ع) شکافت، کعبه را نیز بر فاطمه بنت اسد شکافت ، تا انسانها شاهد تولد کمال انسان، به اوج عرش خداوندی باشند، و آغاز حیرت آدمی باشد بر این مولود مبارک امیر المومنین حضرت علی (ع)، که سرفراز ترین قله معرفت است، همان که به مریدانش می آموخت که رفعت یک انسان در آزادگی اوست و این چنین بود که روح های بزرگ در برابر عظمت این کودک یک به یک، به زانو در می آمدند

.

کعبه شکاف برداشت، دیوارهای خانه کعبه که مرکز عالم است و کانون سکون زمین، با لبخندی لب باز کردند و نام علی (ع) را همچون کلامی مقدس بر زبان آورند، و ای مولای ما، تو آغاز شدی از خانه ای که صاحبش، تو را برای شگفتی تمام کائنات آفرید، گویا صاحب این خانه، بیش از همه با تو نرد عشق می باخت که آغاز ماجرایت را از قلب خانه خویش رقم زد، همه آفریدگان از هر جای زمین سرک کشیدند تا تو را نظاره کنند، تا بدانند این مولود کیست که خداوند زادگاهش را در خانه خویش قرار داده است 

خوش آمدی ای مرد روزهای سخت در راه ، ای ولایت مهربانی ، ای دولت عدالت و عشق ، خوش آمدی ای دست کریم گره گشا ، ای نطق بلیغ توحید ، هارون پشتیبان محمد(ص) ، نگاه کن که احمد چگونه دلگرمِ آمدن توست ، چگونه لبخند شکر بر لبان مبارکش نشسته است ، و ذوالفقار ، بی تاب رخسار تو ، به آتیه ای می اندیشد که چون عصای موسی ، در دستان قهرمان تو اعجاز کند و اسطوره بیافریند ، تا خروش رعد آسای ذوالفقارت ، پیوسته دل دشمنان خدا را به لرزه در ‏آورد.

سلام بر تو ای هم نام خداوند، میلادت مبارک باد، خوش آمدی ای مرد روزهای سخت، حضرت موسی(ع) هارون را داشت و باز در غربت بود و همچنان تنها بود، ای یاور محمد (ص) ، محمد (ص)، اما تو را داشت که بت های کفر را به خاک نابودی می کشاند، محمد (ص) تو را داشت که کعبه را از هر چه لات و عزی بود می تکاند، و پرچم توحید را بر بامش بر می افراشت، موسی (ع) اگر تو را داشت، سامری، قبیله اش را فریب نمی داد و بنی اسرائیل را گوساله ای زرین از خود بی خود نمی کرد.

سلام بر تو ای هم نام خداوند، سلام بر اسم بی شباهتت، که مظهر العجائب هستی و تلفظ معجزه وار نامت، تمام اهریمنان عالم را به ستیز فرا می خواند، نامت هجای مقدس شگفتی و روشنی است، نامت شمشیر وحی آمیزی است که فاتحانه حق را در دل ها حاکم می کند، نامت تمام قیل و قال های عبث را به سکوت وامی دارد، تا خود بر تمام صداها و کلام ها فرمانروایی کند، خوش آمدی ای آغاز ولایت، دنیا چقدر از آینده خویش می هراسید، وقتی تو نبودی.

دلاوران عرب را خبر کنید که پیش پای این نوزاد، این مرد فردای جهاد، زانو به زمین نهند، شمشیرهای خفته در نیام را بگویید، فردایی نه چندان دور، باید رشادت را نزد شمشیر این نوزاد، از نو درس بگیرند، خداوندا، این کودک چه قدر عظمت دارد!.

و نام مبارک این کودک ، علی علیه السلام نامی شد که هیچ مسلمانی نتواند از کنارش بی تفاوت عبور کند، ای امیرالمومنین، ای امیری که به کُرم شهره ای، تو آبروی انسانیتی ، تو یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت هستی، تو فاتح دل‏ های عاشقان، التیام زخم‏ های ضعیفان، و مرهم دل ‏های غریبانی، تو به دنیا آمدی و ناخدای کشتی نجات بشریت شدی در عصر دل مردگی ها و تبعیض ها.

در این تولد پرشکوه و بى نظیر تاریخ، که روز جمعه، سیزدهم ماه رجب، سى امین سال عام الفیل اتفاق افتاد، کودکی به دنیا آمد که تمام دانش خداوندی را ، از سینه رسول خاتم (ص) در جان خویش سرازیر کرد، و تمام پرسش های بی پاسخ خلقت را پاسخ ایستاد، و هیچ کس را یارای بردن این بار بر دوش نیست، چرا که پیمانه هیچ فهمی گنجایش این اقیانوس را ندارد.

اگر میلاد مبارک این کودک نبود، مؤمنان پس از رسول اکرم(ص) ناشناخته می ماندند، قرآن از پراکندگی به یکپارچگی نمی رسید و حق برای چند صباحی نیز مهلت خودنمایی پیدا نمی کرد و هیچ مصداقی برای حکومت عدل پدید نمی آمد.

و این کودک گنجینه بی بدیل خلقتی شد که خداوند، بی هیچ شایستگی و رنجی در دسترس مردمان قرار داده است، مردی که با اصول و فروع کلیات و جزئیات این تحول را در وجود خویش تجسم می دهد، مردی که به مردم روزگار می آموخت، که در رکوع زکات دهند و در سجود شهید شوند، مردی که این صلاحیت و شایستگی را داشت که بگوید، من قرآن ناطقم.

علی (ع) مصباح جمال ازلی و گوهر تابناک الهی، از درون خانه خدا پا به عرصه وجود گذاشت تا دوش به دوش رسول خدا (ص) و همراه او ، و بعد از او ، پرچم ‏های کفر و ضلالت را از بین ببرد، و هدایت جهانیان را به عهده بگیرد، آقا و مولای ما، تو به دنیا آمدی تا الگوی عدالت باشی، تو نشان دهنده عالیترین مظاهر عدالت و انسانیت هستی، و دنیا از روزنه وجود تو به شناخت عدل توفیق یافته است.

ای فراتر از عشق زمینیان یا علی جان (ع)، تمام واژه ‏ها از توصیف عظمت تو عاجزند، و تمام عقل‏ ها از درک بزرگی ‏ات قاصر، کائنات با دیدن تو به تکاپو می‏ افتند وقتی تو را، خلافت خدا را بر زمین می بینند، که شبگرد کوچه ‏های کوفه و مدینه، در پی بینوایان است، تا شادی را بین کودکان یتیم تقسیم کند.

آه، ای روزگار ، لحظه ای پرده از راز خویش بردار، بگذار این همه مردمان غافل سردرگم بدانند، مردی که شب ها، نان تمام شهر را بر دوش می کشید، و سفره هایشان را به بزم رونق می برد، همین کودکی است که روزها به طمع بیت المال، عدالتش را سرزنش می کنند و در تنگناها و فتنه ها تنهایش می گذارند، بگذار بدانند مردی را که برای جنگ های ناخواسته، بی دلیل سرزنشش می کنند، همین سایه معصومی است که شب ها، در خانه بیوه زنان و یتیمان را می کوبید و لبخند شادی بر رخسار کودکان گرسنه شان می نشاند.

حضرت علی (ع) امیر بود نه آن گونه که بر تخت پادشاهی بنشیند و تاج زرین بر سر گذارد، نه آن گونه که رعب در قلب مردمان بیفکند، تا سرتسلیم فرود آورند، او ولایت آسمان و زمین را در دست خویش داشت، و بر دل ها حکم روا بود، او گماشته خداوند بر زمین بود، نگهبان خاک و حجت پروردگار بود، او هرگز برای فرمانروایی خویش، اسباب و بهانه دنیوی نخواست، همواره پا بر جای پای رسول خدا (ص) نهاد و هیچ کس در عمل کردن به قرآن از او پیشی نگرفت.

میلاد امام علی (ع)، آغازگر اشاعه عدالت و مردانگی و معرف والاترین الگوی شهامت و دیانت، بر عاشقان و رهروان راهش مبارک باد

میسر نگردد به کس این سعادت    به کعبه ولادت به مسجد شهادت