یکی از غمبارترین و بزرگترین حوادث تاریخ مسلمانان، که در راه تغییر مسیر اسلام روی داد، شهادت حضرت علی (علیه السلام) بود، با شهادت آن بزرگوار، اسلام تنها نگهبان دلسوز و یگانه حامی واقعی خود را از دست داد و مسلمانان از برکت وجود پیشوایی محبوب، زمامداری عادل، امامی عالم، رهبری رئوف و مهربان محروم شدند، و امواج بلایا و فتنه ها از هر سو آنها را احاطه کرد.

بیست و یکم ماه مبارک رمضان مصادف است با سالروز شهادت ابرمردی که برای آمدنش خانه خدا شکافته شد و برای رفتن این اولین عاشق اسلام، فرق مبارکش را براساس کینه و عداوت شکافتند، تا اولین شهید محراب باشد و در بهترین لحظه و مکان بر روی زمین دعوت حق را لبیک گوید.

ای مظهر رسالتِ تاریخیِ تمامی پیامبران، و جوهر همهِ انقلاب‌ های توحیدی، صدای فزت و رب الکعبه تو عالمی را در غم فرو برده است، ضربت شقی، شقی ترین اشقیاء ابن ملجم مرادی لعین، ضربتی بود که بر پیکر اسلام، عدالت، حُریت و فضیلت و بر پیکر تمام اهداف عالی انسانی وارد شد.

حضرت امیر مومنان امام علی (علی علیه السلام) در این شب دیگر در میان مردم نیست و دعوت حق را لبیک گفته است، مردی که شب ها نان بینوایان شهر را بر دوش می کشید، و سفره هایشان را به بزم رونق می بُرد، مردی که خیلی از یاران و اصحابش، به طمع بیت المال، عدالتش را سرزنش می کردند و در تنگناها و فتنه ها تنهایش می گذاشتند، مردی که برای جنگ های ناخواسته، بی دلیل سرزنشش می کردند، مردی که بدون واهمه و محافظ، شب ها در خانهِ بیوه زنان و یتیمان کوفه را می کوبید تا لبخند شادی بر رخسار کودکان گرسنه بنشاند.

و علی(ع) نامی شده که هیچ مسلمانی نمی تواند از کنارش بی تفاوت عبور کند، عظمت این نام تمام شیاطین زمانه را به ستیز فرا می خواند، اقتدار این نام، شمشیر وحی آمیزی است که فاتحانه حق را در دل ها حاکم می کند، طنین این نام، تمام قیل و قال های عبث را به سکوت وا می دارد، تا خود بر تمام صداها و کلام ها فرمانروایی کند، و هم چنان نام نامی امیر المومنین حضرت علی علیه السلام مایه امید و نویدِ شیعیان، رهروان و محبانش است.

امام علی(ع)، نطق بلیغ توحید بود، و سکوت25 ساله اش، بلندترین فریاد تاریخ بود که طنین اش، هنوز هم ردپای مظلومیت و عدالتش را در بستر تاریخ منعکس می کند.

پیشوای بزرگ مسلمین از درون کعبه خدا پا به عرصه وجود گذاشت و همگان را به پرستش خدای کعبه فرا خواند، پرچم ‏های ضلالت را از فراز کعبه بر زمین افکند، و این شمشیر او بود که اساس اسلام را استوار ساخت.

حضرت علی (ع) کمال تولد انسان است، در زمانی که پادشاهان با لشکر کشی ها و شمشیرها، سرزمین ها را برای مدتی فتح می کردند، امام علی (ع) از بالای منبر دلها را برای همیشه فتح کرد.

امام علی (ع) گنجینه بی بدیل خلقت بود، و اگر او نبود مؤمنان پس از رسول اکرم(ص) ناشناخته می ماندند، قرآن از پراکندگی به یکپارچگی نمی رسید، حق برای چند صباحی مهلت خودنمایی پیدا نمی کرد و هیچ مصداقی برای حکومت عدل پدید نمی آمد.

او ولایت آسمان و زمین را در دست داشت و بر دل ها حکم روا بود، گماشتهِ خداوند بر زمین، نگهبان خاک و حجت پروردگار بود، هرگز برای فرمان روایی خود اسباب و بهانه دنیوی نخواست، همواره پا بر جای پای رسول خدا نهاد، و هیچ کس در عمل کردن به قرآن از او پیشی نگرفت.

شهادت مولی الموحدین امیرالمومنین، حضرت علی (ع) آغازگر اشاعه عدالت و مردانگی، و معرف والاترین الگوی شهامت و دیانت بر محضر حضرت ولی عصر(عج الله تعالی فرجه الشریف) و بر مقامِ رهبر مسلمانان جهان امام خامنه ای(حفظ اله) و بر تمام شیعیان راستین آن حضرت و دوست داران اهل بیت حضرت رسول الله (ص) تسلیت باد. 

 نوشته شده توسط داریوش احمد رضا بهمنیار در دوشنبه 95/4/7 و ساعت 11:46 عصر | نظرات دیگران()