برای یک رئیس جمهور یک چیز بیشتر از رای مردم ارزش دارد و آن هم اعتبار است، و اعتبار را فقط با گفتار و رفتار درست و با داشتن صداقت و انصاف می توان به دست آورد، رای صندوق ها شاید برای مدتی پنهان کننده باشند، ولی همه آنها گذرا هستند، نمی توان برای همیشه خود را پشت صندوق های رای پنهان کرد.
آقای روحانی اگر می ترسد که آبروی اعتدال گراها برود، و مردم در آینده بگویند بی عرضه ترین رئیس جمهور ایران بنفش ها بودند، نباید بیهوده خودش را خسته کند، دولت اعتدال در این چهار سال ثابت کرد که هیچوقت نمی شود به یک اعتدال گرا اعتماد کرد، اینها عقلانیت ندارند، درایت ندارند، برعکس اصول گراهای واقعی، که عاقل و صاحب سبک و عقیده اند، ولی اعتدال گراها خاکسترند، با یک وعده کدخدا توی خیابانها می رقصند.
متصدیان ناشایست دولتی، با حمله به سپاه می خواهند مُخرب ترین سلاح، برای نابودی انقلاب و امنیت مردم ایران را در اختیار خطرناک ترین استعمارگرانِ جنایت کار دنیا قرار دهند، و مثل ابلهان فکر می کنند این سلاح هیچ وقت لوله اش به سمت خودشان بر نمی گردد.
آرزوی هر دولتی در جهان داشتن نیروی متحد و قدرتمندی همچون سپاه است که کنارش بایستد و از او حمایت کند، حتی میلیاردها دلار پول هم نمی تواند برای دولت های جهان چنین متحد قدرتمندی را ایجاد کند.
کسانی که تا دیروز برای رسیدن به همین دولت بی تفنگ، هزاران وعده های دروغ دادند، از تدبیر و کلید سخن گفتند، ادعا کردند با کلید تدبیر می توانیم تولید، اشتغال و همه کارها را درست کنیم، تهمت زدند و دولت های قبل را مقصر جلوه دادند، حال پس از چهار سال خودشان هیچ حرفی برای گفتن ندارند، هیچ کاری عملی، برای تولید و اشتغال جوانان انجام نداده اند، به جای پاسخگوئی به مردم برای وعده هائی که داده اند، برای خود رقیب تراشی می کنند، و حالا هم در جدالی سخت با عقل و جهل خویش، بلاخره تصمیم گرفته اند شمشیر را از رو ببندند.
کسانی که از دولت بی تفنگ سخن می گویند، خودشان باید بیشتر خجالت بکشند، این خودشان بودند که بعد از جنگ از سپاه کمک خواستند و پروژه اقتصادی به سپاه دادند، حال می بینند مسئولان سپاه که از صفر شروع کرده بودند، اینک توانسته اند با کار جهادی و انقلابی این همه تولید و اشتغال بوجود آورند، و با تکیه بر توان داخلی، بزرگترین پالایشگاه ها، فازهای گازی و پروژه های عظیمی همچون نگین خلیج فارس را به بهره برداری برسانند.
پس معلوم می شود که خود آقای روحانی خصوصا عقبه فکری اش در دولت های شانزده ساله اصلاحات و سازندگی، هیچ گونه ابتکار، اخلاص و پشتکاری نداشته اند، که اقتصاد کشور را به این روز انداخته اند، وگرنه اگر خودشان مثل مسئولان سپاه، تفکرِ جهادی و انقلابی می داشتند، حتما اقتصاد کشور تا الان گلستان شده بود، چون به مراتب امکانات، نیرو، منابع مالی و انسانی خیلی بیشتری نسبت به سپاه در اختیار دولت ها قرار دارد.
هر رئیس جمهوری که مسئولیت پذیر و آگاه به مسائل سیاسی جهان باشد و برای مردم صلح بخواهد، یقینا همیشه خودش و کشور را آماده جنگ نگه می دارد، از منطقه ای قوی به جای کشوری قوی سخن نمی گوید، این سخنان فقط ابلهان را فریب می دهد، کسی که این سخنان را می گوید، باید بداند شاید آن کسی که احمق باشد، آنها نباشند.
این مسئولان ناشایست دولتی، تنها به بقای سیاسی خود و از دست ندادن قدرت می اندیشند، نسبت به انقلاب و خدمت به مردم و تهدیدات بین المللی یا وقوف چندانی ندارند، یا خود را به تجاهل زده اند و از حقیقت فرار می کنند، نمی خواهند سیاست های غلط خود را بپذیرند و مرگ دردناک و تدریجی برجام شان را نظاره گر باشند.
آقای روحانی وقتی اسلحه دست می گیرد، باید بداند به چه کسی نباید شلیک کند، فقط یک آدم غافل به دشمنانش اجازه می دهد تا بچه هایش را با سند ننگین2030 تعلیم دهد، ظاهرا حقوق های نجومی، اختلاس و وام های کلان .... عقل و دین خیلی از مسئولین دولتی را ضایع کرده است، جامعه مسلمان ایران جامعه‌ای است که فرهنگِ پیشتاز دارد، تمدن پیشتاز دارد، نظام ایدئولوژی پیشتاز دارد، سبک زندگی پیشتاز دارد، چرا باید فرهنگ منحط غربی را از دیگران تقلید کند.
بعضی از مسئولان دولت فعلی، مسئولانی هستند فرصت طلب، با ظاهری آرام و باطنی خروشان، کافی است منتقدان و دلسوزان انقلاب لحظه ای از اینها غفلت کنند، تا بدون اجازه مجلس و هیئت دولت، با توتال قراردادهای محرمانه، همچون قراردادهای کرسنت در دوران اصلاحات امضا کنند.
قراردادهائی که هنوز مزه اش زیر زبانشان و بوی گندش در سابقه شان به یادگار مانده است، دقیقا همین تیم و همین افراد در سال1381 قرارداد خیانت آمیز کرسنت را امضا کردند، حال دوباره با توتال قرارداد محرمانه طبق قانون آی پی سی جدید خودشان امضا کردند، قانونی که مجلس به خاطر نداشتن شفافیت، آن را تایید نکرده است.
مشکلات امروز مردم ایران، فساد اقتصادی درون دولت، فیش های نجومی، اختلاس فرهنگیان ، ناکارآمدی دولت، وعده های اقتصادی بر زمین مانده و امثالهم می باشد، تراشیدن رقیبی به نام دولتِ با تفنگ، نمی تواند دلیلی برای ناشایستگی باشد.
کسانی که امروز در دولت به مسئولیت هائی رسیده اند، دوستانی مدعی و دشمنانی ظاهر فریب اند، نه درک درستی از انقلاب دارند، نه شناخت صحیحی از بنیان های فکری جهان استکباری، نه تقوای دینی دارند و نه کفایت سیاسی، و هیچ برنامه ای مدونی برای اقتصاد کشور ندارند، جز اینکه نگاهشان به خارج از کشور باشد.
این دولت الان باید فقط جواب این سوال را به مردم بدهد، امروز چه چیزی عوض شده که افراد و جریاناتی که در داخل و خارج از کشور، از اول انقلاب به خیانت و جنایت و نفاق مشغول بوده اند، و در فتنه سال88 ، کشور را دچار آشوب کردند، حال چرا این منافقانِ خائن، عاشقان سینه چاک دولتی شده اند که خود را دولت بی تفنگ می نامد؟!.
